безмѧте́жный

безмѧте́жный [безмятежный]

Св не прерываемый ничем страшным, спокойный, тихий.

Фл ‹Безмятежный›, ‹безмятежно› (‹безмятежне› — совр. нет). ▸ Спокойный, тихий, чуждый тревог. ◂ Г. Ам., 348. Жит. Стеф. Перм., 84.

чс 3

gr безмяте́жный: A; plen,sg,m,nom/acc