боговѣ́нчанный
боговѣ́нчанный [боговенчанный]
Фл ‹Боговенчанный›. Совр. нет. ▸ Венчанный богом. ◂ Мин. Пут. XI в., 35.
См. боговѣнча́нный:
боговѣ́нчанный [боговенчанный]
Фл ‹Боговенчанный›. Совр. нет. ▸ Венчанный богом. ◂ Мин. Пут. XI в., 35.
См. боговѣнча́нный: