богоꙋго́дный
богоꙋго́дный [богоугодный]
Фл ‹Богоугодный›, (‹богоугодне›, ‹богоугодно› — совр. нет). Совр. устар. ▸ Угодный богу, приятный богу. ◂ Клоц., 1 а, 28. Изб. 1076 г., 5 об.
САР-1 ‹Богоуго́дный›, дная, дное. ‹Богоуго́денъ›, дна, дно. прил.
Любезный, приятный, угодный Богу; согласный съ закономъ божіимъ, съ волею Божіею.
‹Упражняться въ дѣлахъ Богоугодныхъ›.
→САР-1 т.2, с.174
чс 1 Проч=1
gr богоуго́дный: A; plen,sg,m,nom/acc