вѣнчева́тисѧ
вѣнчева́тисѧ [венчеватися]
Фл ‹Венчеватися›. Совр. нет. ▸ Несов. к ‘венчаться’ (в зн. быть увенчанным венцом, вступать в брак по церковному обряду). ◂ ВМЧ, Сент., 857.
чс -
вѣнчева́тисѧ [венчеватися]
Фл ‹Венчеватися›. Совр. нет. ▸ Несов. к ‘венчаться’ (в зн. быть увенчанным венцом, вступать в брак по церковному обряду). ◂ ВМЧ, Сент., 857.
чс -