ключа́рь
ключа́рь [ключарь]
od ключник
Дч* (греч. κλειδοῦχος) ключник.
Фл ‹Ключарь›. ▸ Хранитель ключей (совр. устар.); духовное лицо, заведующее церковной утварью. ◂ Ас. 141 а 29. Изб. 1076 г., 201 об. 2.
чс 14 МнП=1 МнО=1 МнК=2 Трб=10
gr ключа́рь: S,m,anim; sg,nom