повелѣ́нный

повелѣ́нный [повеленный]

Фл ‹Повелен(н)ый›. Совр. нет. ▸ Приказанный. ◂ Сан., Л. 17, 9. Жит. Феод. 68 об. 14.

ГлтНЗ (διατεταγμένος, constitutus; προστεταγμένος, præceptus) – повеленный, определенный, приказанный. Лк 3:13 ничто́же бо́лѣе ѿ повелѣ́ннагѡ (определенного) ва́мъ твори́те.

чс 1