спобо́рница

спобо́рница [споборница]

САР-1 ‹Спобо́рникъ›, ка. с. м. ‹Спобо́рница›, цы. с. ж. Сл.
Совоинственникъ, защитникъ въ брани.
‹И моливше бога споборника имъ быти›. 2. Маккав. X. 16.
→САР-1 т.1, с.298

чс *

gr спобо́рница: S,f,anim; :