сра́мотнѡ
сра́мотнѡ [срамотно]
Дч* ‹сра́мотно› нареч. постыдно. Быва́ємаѧ бо ѡ҆́тай ѿ ни́хъ, сра́мно є҆́сть и҆ глаго́лати (Еф. 5, 12).
СЦРЯ ‹сра́мотно› нар. Церк. ▸ Поносно, безчестно. ◂ Еже и породиши его скрывши ей, занеже бяше срамотно и укорно. Прол. Апр. 22.
Дерив Нар. к сра́мотный
чс -
См. сра́мотный, срамо́тный, срамота́:, сра́мнѡ: