странноѧвле́нный

странноѧвле́нный [странноявленный]

od странный, необыкновенный

Дч* (ξενοφανής)

Фл ‹Странноявлен(н)ый›. Совр. нет. ▸ Странный; необыкновенный. ◂ Мин. 1096 г., Сент., л. 143.

чс *

gr странноявле́нный: A; :