ѡ҆става́ти
ѡ҆става́ти [оставати]
Св ‹ѡ҆ста́ти, -сѧ, -става̀ти› — оставаться.
Дч* ‹ѡ҆стаю́› остаюсь (Быт. 7, 23□. Исх. 14, 28□)
СЦРЯ ‹остава́ти› ‹остаю́›, ‹остае́ши›; ‹оста́ти›, гл. ср. Церк. ▸ Оставаться. ◂ Пріидутъ дніе, въ няже не останетъ камень на камени. Лук. XXI. 6.□
Фл ‹Оставати›, ‹остати›. Совр. нет. ▸ Оставаться. ◂ Мар., Остр., Мф., 24, 2.
чс *
gr ѡстава́ти: V,ipf,intr; :