ѹ҆грыза́ти
ѹ҆грыза́ти [угрызати]
od кусать, колоть, грызть, глодать, ранить
Дч* ‹ѹ҆грыза́ти› глаг. (греч. δάκνειν) — кусать, колоть, грызть, глодать, ранить. И҆ посла̀ гдⷭ҇ь на лю́ди ѕмїє́въ ѹ҆мерщвлѧ́ющихъ, и҆ ѹ҆грыза́хꙋ люді́й (Числ. 21, 6□).
СЦРЯ ‹угрыза́ти› ‹за́ю›, ‹за́еши›; ‹угрызтѝ› и ‹угрызну́ти›, гл. д. Церк. ▸ Тоже, что ‹угрыза́ть› въ 1 значеніи. ◂ Угрызнетъ его змій. Еккл. X. 8.□ Аще угрызетъ змія человѣка ‹....› видѣвъ ю (мѣдную змію) живъ будетъ. Числ. XXI. 8.□
САР-1 ‹Угрыза́ю›, ешь, угры́зъ, зу̀, за́ть, угры́зть. гл. д.
1) Укусываю, уязвляю зубами.
‹Посла Господь на люди зміевъ, и угрызаху людей›. Числъ. XXI. 6.□
2) * Врежу, вредъ причиняю.
‹Аще другъ друга угрызаете›. Галат. V. 15.□
‹Угрыза́етъ совѣсть›. * Мучитъ, терзаетъ, тревожитъ, уличаетъ совѣсть въ разсужденіи какаго нибудь с0дѣяннаго зла.
→САР-1 т.2, с.394
чс 1 Проч=1
gr угрыза́ти: V,ipf,tran; inf