ѿвѣ́нити

ѿвѣ́нити [отвенити]

Дч* ‹ѿвѣ́нѧти› (греч.φερνίζειν) отдавать за невесту, приданое (Исх. 22, 16).

СЦРЯ ‹отвѣня́ти› ‹ня́ю›, ‹ня́еши›; ‹отвѣ́нити›, гл. д. Церк. ▸ Давать за невѣсту вѣно, награду. ◂ Аще же прельститъ кто не обручену дѣвицу и будетъ съ нею, вѣномъ да отвѣнить ю, и пойметъ ю себѣ въ жену. Исх. XXII. 16.

чс *

gr ѡтвѣ́нити: V,pf,tran; :