благопослꙋ́шнѡ

благопослꙋ́шнѡ [благопослушно]

Фл ‹Благопослушный›, ‹благопослушно›, ‹благопослушне›. Совр. нет. ▸ Покорный, послушный; благосклонный. ◂ ВМЧ, Окт., 1826.

Дерив Нар. к благопослꙋ́шный

чс -

См. благопослу́шный:, благопослꙋ́шнѣ