благопослꙋ́шнѣ
благопослꙋ́шнѣ [благопослушне]
Фл ‹Благопослушный›, ‹благопослушно›, ‹благопослушне›. Совр. нет. ▸ Покорный, послушный; благосклонный. ◂ ВМЧ, Окт., 1826.
Дерив Нар. к благопослꙋ́шный
чс -
благопослꙋ́шнѣ [благопослушне]
Фл ‹Благопослушный›, ‹благопослушно›, ‹благопослушне›. Совр. нет. ▸ Покорный, послушный; благосклонный. ◂ ВМЧ, Окт., 1826.
Дерив Нар. к благопослꙋ́шный
чс -