боголю́бнѡ

боголю́бнѡ [боголюбно]

Фл ‹Боголюбный›, ‹боголюбно›, ‹боголюбне›, ‹боголюбимый›. Совр. нет. ▸ Богоугодный, приятный богу. ◂ Усп. сб., 165 г. Г. Ам., 301.

Дерив Нар. к боголю́бный

чс -

См. боголю́бный:, боголю́бнѣ: