гра́дный
гра́дный [градный]
od градовой, причиненный градом
СЦРЯ ‹гра́дный› ‹ая›, ‹ое›, пр. 1) ▸ Состоящій изъ града во 2 значеніи. ◂ Сокрушишася каменіе градное. Сир. XLIII. 10.□ 2) ▸ Причиненный градомъ. ◂ Хулиша человѣцы Бога отъ язвы градныя. Апок. XVI. 21.□
СЦРЯ ‹гра́дный› ‹ая›, ‹ое›, пр. Церк. ▸ Принадлежащій къ городу; городской. ◂ Врата градная отверзошася. Наум. II. 6.□
Фл ‹Градный›. Совр. нет. ▸ Прил. к ‘град’, городской. ◂ Супр., 206, 9. Усп. сб., 142 а.
Дерив Прил. к (вид осадков) гра́дъ
чс 2 ВЗ=2