прото́ргнꙋти
прото́ргнꙋти [проторгнути]
Фл ‹Проторгати›, ‹проторзати›, ‹проторгнути›. Совр. нет. ▸ Рвать, прорывать. ◂ Словн. Мар., Остр., Ио. 21, 11. Зогр., Л. 5, 6.
чс -
См. проторга́ти
прото́ргнꙋти [проторгнути]
Фл ‹Проторгати›, ‹проторзати›, ‹проторгнути›. Совр. нет. ▸ Рвать, прорывать. ◂ Словн. Мар., Остр., Ио. 21, 11. Зогр., Л. 5, 6.
чс -
См. проторга́ти