проторга́ти
проторга́ти [проторгати]
Фл ‹Проторгати›, ‹проторзати›, ‹проторгнути›. Совр. нет. ▸ Рвать, прорывать. ◂ Словн. Мар., Остр., Ио. 21, 11. Зогр., Л. 5, 6.
чс -
См. прото́ргнꙋти
проторга́ти [проторгати]
Фл ‹Проторгати›, ‹проторзати›, ‹проторгнути›. Совр. нет. ▸ Рвать, прорывать. ◂ Словн. Мар., Остр., Ио. 21, 11. Зогр., Л. 5, 6.
чс -
См. прото́ргнꙋти