созрѣва́ти
созрѣва́ти [созревати]
САР-1 ‹Созрѣва́ю›, ешь, созрѣ́лъ, созрѣ́ю, ва́ть, зрѣ́ть. гл. ср.
1) Относительно къ растѣніямъ: прихожу въ зрѣлость; поспѣваю.
‹Егда же созрѣетъ плодъ, абіе послетъ серпъ, яко наста жатва›. Мар. IV. 29.□
‹Посли серпъ твой острый, и объемли грозды винограда земнаго, яко созрѣша уже грозды ея›. Апокалипс. XIV. 18.□
2) * Въ отношеніи къ уму: прихожу въ совершенство.
‹Умъ его еще не созрѣлъ›.
‹Съ лѣтами и разумъ въ насъ зрѣетъ›.
→САР-1 т.3, с.157
чс *
gr созрѣва́ти: V,ipf,intr; :