чꙋдоточа́щїй

чꙋдоточа́щїй [чудоточащий]

od ‹Чꙋдето́чащїй› чудотворный

СЦРЯ ‹чудоточа́щій› ‹ая›, ‹ее›, пр. Церк. ▸ Источающій чудеса. ◂

Фл ‹Чудоточный›, ‹чудоточивый›, ‹чудоточащий›. Совр. нет. ▸ Чудотворный. ◂ Прол. Июня, 26. Стих. XII в., 195.

чс *

gr чудоточи́ти: V,ipf,tran; °

См. чудото́чный:, чꙋдоточи́вый