чꙋдоточа́щїй
чꙋдоточа́щїй [чудоточащий]
od ‹Чꙋдето́чащїй› чудотворный
СЦРЯ ‹чудоточа́щій› ‹ая›, ‹ее›, пр. Церк. ▸ Источающій чудеса. ◂
Фл ‹Чудоточный›, ‹чудоточивый›, ‹чудоточащий›. Совр. нет. ▸ Чудотворный. ◂ Прол. Июня, 26. Стих. XII в., 195.
чс *
gr чудоточи́ти: V,ipf,tran; °
См. чудото́чный:, чꙋдоточи́вый