ѡ҆правда́нный
ѡ҆правда́нный [оправданный]
САР-1 ‹Опра́вданный›, нная, нное. ‹Опра́вданъ›, на, но. прил.
Сдѣланный, признанный правымъ.
‹Сниде сей оправданъ въ домъ свой›. Лук. XVIII. 14.□
→САР-1 т.4, с.1047
чс 2
ѡ҆правда́нный [оправданный]
САР-1 ‹Опра́вданный›, нная, нное. ‹Опра́вданъ›, на, но. прил.
Сдѣланный, признанный правымъ.
‹Сниде сей оправданъ въ домъ свой›. Лук. XVIII. 14.□
→САР-1 т.4, с.1047
чс 2