ѡ҆правда́нный

ѡ҆правда́нный [оправданный]

САР-1 ‹Опра́вданный›, нная, нное. ‹Опра́вданъ›, на, но. прил.
Сдѣланный, признанный правымъ.
‹Сниде сей оправданъ въ домъ свой›. Лук. XVIII. 14.
→САР-1 т.4, с.1047

чс 2