вражде́бница

вражде́бница [враждебница]

СЦРЯ ‹вражде́бница› ‹ы›, с. ж. Церк. ▸ Питающій къ кому либо вражду. ◂ Не радуйся о мнѣ, враждебница моя, яко падохъ, и востану. Мих. VII. 8.

Фл ‹Враждебница›. Совр. нет. ▸ Та, которая сеет вражду среди людей, питает вражду к кому-л. ◂ Мих., 7, 8.

чс 2

gr вражде́бница: S,f,anim; sg,nom