вражде́бница
вражде́бница [враждебница]
СЦРЯ ‹вражде́бница› ‹ы›, с. ж. Церк. ▸ Питающій къ кому либо вражду. ◂ Не радуйся о мнѣ, враждебница моя, яко падохъ, и востану. Мих. VII. 8.□
Фл ‹Враждебница›. Совр. нет. ▸ Та, которая сеет вражду среди людей, питает вражду к кому-л. ◂ Мих., 7, 8.
чс 2
gr вражде́бница: S,f,anim; sg,nom