желто́ватисѧ

желто́ватисѧ [желтоватися]

od ‹Желтова́тисѧ› желтеться

Дч* ‹желтова́тисѧ› глаг. желтеться. И҆ а҆́ще ѹ҆ви́дитъ жре́цъ ꙗ҆́звꙋ вре́да, и҆ сѐ, не бꙋ́детъ ѡ҆бли́чїе нижа́е ко́жи, и҆ вла́съ желтꙋ́ѧсѧ не бꙋ́детъ въ не́мъ, да ѿлꙋчи́тъ жре́цъ ꙗ҆́звꙋ вре́да на се́дмь дні́й (Лев. 13, 31).

СЦРЯ ‹желтова́тися› ‹ту́юся›, ‹ту́ешися›, гл. об. Церк. ▸ Желтѣться. ◂ Власъ желтуяся не будетъ въ немъ. Лев. XIII. 31.

Фл ‹Желтоватися›. Совр. нет. ▸ Быть желтым. ◂ Лез., 13, 36.≈

чс *

gr желто́ватися: V,ipf,intr,med; :