желто́ватисѧ
желто́ватисѧ [желтоватися]
od ‹Желтова́тисѧ› желтеться
Дч* ‹желтова́тисѧ› глаг. желтеться. И҆ а҆́ще ѹ҆ви́дитъ жре́цъ ꙗ҆́звꙋ вре́да, и҆ сѐ, не бꙋ́детъ ѡ҆бли́чїе нижа́е ко́жи, и҆ вла́съ желтꙋ́ѧсѧ не бꙋ́детъ въ не́мъ, да ѿлꙋчи́тъ жре́цъ ꙗ҆́звꙋ вре́да на се́дмь дні́й (Лев. 13, 31□).
СЦРЯ ‹желтова́тися› ‹ту́юся›, ‹ту́ешися›, гл. об. Церк. ▸ Желтѣться. ◂ Власъ желтуяся не будетъ въ немъ. Лев. XIII. 31.□
Фл ‹Желтоватися›. Совр. нет. ▸ Быть желтым. ◂ Лез., 13, 36.≈
чс *
gr желто́ватися: V,ipf,intr,med; :