стра́жба

стра́жба [стражба]

Дч* ‹стра́жба› сущ. (греч. φυλακή) — охрана чего-л. (Лук. 2, 8); стерегущие (Деян. 12, 10); время охраны (Матф. 24, 43); смена стражи (Иов. 35, 10; Плач. Иер. 2, 19; Суд. 7, 19; Исх. 14, 24). и҆ ѡ҆ четве́ртѣй стра́жи нощнѣ́й прїи́де къ ни̑мъ, по мо́рю ходѧ́й, и҆ хотѧ́ше минꙋ́ти и҆̀хъ (Марк. 6, 48).

чс 1

gr стражба́: S,f,inan; sg,nom

См| стражба̀