подклони́ти
подклони́ти [подклонити]
od приклонить
Св ‹подклонѧ́ти, -и́ти, -сѧ› — наклонять под что-л., иметь прибежище, приют. Сын человеческий не имать, где главы подклонити (Мф. 8, 20□).
СЦРЯ ‹подклоня́ть› ‹ня́ю›, ‹ня́ешь›; ‹подклони́ть›, гл. д. 1) ▸ Наклонять подо что либо. ◂ Подклонить голову подъ мечь. 2) * ▸ Покорять. ◂ Подклониши востающія на мя подъ мя. 2 Царств. II. 40.□— Подклонити главу. Церк. ▸ Имѣть прибѣжище, пріютъ. ◂ Сынъ же человѣческій не имать гдѣ главу подклонити. Еванг.
чс 29 ЕВ=2 ЕВБ=2 МнК=3 ТрП=3 Трб=2 СлП=1 Проч=1
gr подклони́ти: V,pf,tran; inf