ѹ҆кра́сти

ѹ҆кра́сти [украсти]

Дч* ‹ѹ҆крада́ю› глаг. (греч. κλέπτω) — краду, обманыва.; συλλανθάνομαι, забываю. И҆ и҆́де даві́дъ, и҆ взѧ̀ кѡ́сти саꙋ̑ли и҆ кѡ́сти і҆ѡнаѳа́на сы́на є҆гѡ̀ ѿ мꙋже́й сынѡ́въ і҆аві́са галаа́дскагѡ, и҆̀же ѹ҆крадо́ша и҆̀хъ ѿ сто́гны веѳса́ни (2 Цар. 21, 12).

СЦРЯ ‹украда́ти› ‹да́ю›, ‹да́еши›; ‹укра́сти›, гл. д. Церк. ▸ Красть, похищать. ◂ Украдаютъ отъ нихъ жрецы злато и сребро. Посл. Іерем. 9.

чс 16 Окт=2 МнК=8 Тип=1 Проч=1

gr укра́сти: V,pf,tran; inf