благоѻбра́знѡ

благоѻбра́знѡ [благообразно]

od ‹Благообра́знѡ› благочинно, благопристойно, красиво

СЦРЯ ‹благообра́зно› нар. Церк. 1) ▸ Красиво, пригоже. ◂ 2) ▸ Благопристойно, благочинно. ◂ Яко во дни благообразно да ходимъ. Римл. XIII. 13.

Фл ‹Благообразный›. (‹благообразно›, ‹благообразне› — совр. нет). ▸ Приличный, имеющий привлекательную наружность, красивый (совр. устар.); почтенный, знатный (совр. нет); благопристойный, благородный (совр. нет). ◂ Зогр., Остр., Мк., 15, 43.

Дерив Нар. к благоѻбра́зный

чс 5 АПБ=1 МнК=3

gr благообра́знѡ: ADV;

См| благоѡбра́знѡ