ѹ҆вѧза́ти
ѹ҆вѧза́ти [увязати]
od ‹Ѹ҆вѧза́ю› вязну, запутываюсь
Св ‹ѹ҆вѧза́ти, оу҆вѧ́знꙋти› — вязнуть, запутываться. Увязают в советех яже помышляют (Пс. 9, 23□).
Дч* ‹ѹ҆вѧза́ю› глаг. (греч. συλλαμβάνομαι) — вязну, запутываюсь. ѹ҆вѧзѐ нога̀ и҆́хъ (Пс. 9, 16□).
САР-1 ‹Увязу́ю›, зу́еши, за́хъ, вязу̀, увяза́ти. гл. д. Сл.
см. ‹Увязываю›.
‹Увязу́ю вѣнцемъ›. Вѣнчаю, вѣнецъ возлагаю.
‹Ангелы вѣнцы побѣдоносными главы ваша увязоша›. Служб. Мученик.
‹Царь славы Христосъ сугубымъ вѣнцемъ увязетъ›.
‹Служб. мучениц›.
‹Увязу́юся вѣнце́мъ›. Вѣнцемъ украшаюся, вѣнчаюся.
‹Мнози мучители сѣдоша на земли, нечаемый же увязеся вѣнцемъ›. Сирах. XI. 5.□
‹Увязе́нный вѣнце́мъ›. Вѣнча́нный.
‹Елисаветъ вѣнцемъ и славою увязенна›.
М. Лом.
→САР-1 т.1, с.1129
чс *
См| ѹ҆вѧ́занъ