мѷроꙋха́ти

мѷроꙋха́ти [мироухати]

Дч* ‹мѵроꙋха́ю› (греч. μυρίζω) испускаю благоговоние; издаю запах мира.

Фл ‹Мироухати›. Совр. нет. ▸ Благоухать. ◂ Ал., 15. Дьяч.

чс -

См. мѵроуха́ющій: