жа́тель

жа́тель [жатель]

od Жнец

Дч* сущ. жнец. А҆ жа́тва кончи́на вѣ́ка є҆́сть: а҆ жа́тєли а҆́гг҃ли сꙋ́ть (Матф. 13, 39).

Фл ‹Жатель›, ‹жателин›, ‹жателянин›. Совр. нет. ▸ Тот, кто жнет; жнец. ◂ Зогр. Остр., Мст., Мф. 13, 30. Изб. 1073 г., 256.

чс 2 МнС=1 МнК=1

gr жа́тель: S,m,anim; sg,nom