ѹ҆вѧзтѝ
ѹ҆вѧзтѝ [увязти]
Дч* ‹ѹ҆вѧза́ю› глаг. (греч. συλλαμβάνομαι) — вязну, запутываюсь. ѹ҆вѧзѐ нога̀ и҆́хъ (Пс. 9, 16□).
Дч* ‹ѹ҆вѧзꙋ́ю› глаг. увязываю, увенчиваю цветочным венком. неча́емый же ѹ҆вѧзе́сѧ вѣнце́мъ (Сир. 11, 5□).
СЦРЯ ‹увязтѝ› гл. д. сов. Церк. ▸ Увѣнчать. ◂ Царь славы Христосъ сугубымъ вѣнцемъ увязетъ. Служб. муч. Кіими похвальными вѣнцы увяземъ Петра и Павла? Мин. мѣс. Іюня 29
САР-1 ‹Увязу́ю›, зу́еши, за́хъ, вязу̀, увяза́ти. гл. д. Сл.
см. ‹Увязываю›.
‹Увязу́ю вѣнцемъ›. Вѣнчаю, вѣнецъ возлагаю.
‹Ангелы вѣнцы побѣдоносными главы ваша увязоша›. Служб. Мученик.
‹Царь славы Христосъ сугубымъ вѣнцемъ увязетъ›.
‹Служб. мучениц›.
‹Увязу́юся вѣнце́мъ›. Вѣнцемъ украшаюся, вѣнчаюся.
‹Мнози мучители сѣдоша на земли, нечаемый же увязеся вѣнцемъ›. Сирах. XI. 5.□
‹Увязе́нный вѣнце́мъ›. Вѣнча́нный.
‹Елисаветъ вѣнцемъ и славою увязенна›.
М. Лом.
→САР-1 т.1, с.1129
чс *